تأثیر کمال گرایی، هنجار تیمی و جو اخلاقی بر رفتارهای پرخاشگرانه در بازیکنان رشته بسکتبال

مقدمه و هدف: پرخاشگری به عنوان یک اختلال شخصیتی، موجب آزار فرد و اطرافیان می گردد (3) و میل به بروز پرخاشگری در مکان های وزشی، به عنوان یک عامل آسیب رسان به سلامت روان محسوب می شود (2). از آن جا که بروز پرخاشگری در ورزش، به ویژه ورزش های تیمی، تحت تأثیر ویژگی های شخصیتی ورزشکاران از جمله کمال گرایی و هم چنین جو اخلاقی و قوانین حاکم بر تیم می باشد، از این رو این پژوهش با هدف بررسی تأثیر کمال گرایی، هنجار تیمی و جو اخلاقی بر رفتارهای پرخاشگرانه در میان بسکتبالیست های ماهر و نیمه ماهر شهر اصفهان به انجام رسید. روش شناسی:  بدین منظور 150 ورزشکار بسکتبالیست به روش تصادفی انتخاب شدند. به منظور گردآوری داده ها، پرسشنامه های کمال گرایی فراست (1990)، پرسش نامه هنجار تیمی شیلدز، گاردنر، بردمایر و بوستروم (1995)، پرسش نامه قضاوت در مورد رفتار اخلاقی در ورزش جوانان استفنز، بردمایر و شیلدز (1997) و مقیاس پرخاشگری ورزشی بردمایر (1975) (سوالات مربوط به پرخاشگری خصمانه) مورد استفاده قرار گرفت. یافته ها: داده های حاصل از پرسشنامه ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون ورود مورد بررسی قرار گرفت. نتایج، نشان داد که بین کمال گرایی و رفتارهای پرخاشگرانه، بین هنجار تیمی و رفتارهای پرخاشگرانه و بین جو اخلاقی با رفتارهای پرخاشگرانه رابطه منفی معنادار وجود دارد (001/0p≤). هم چنین، نتایج حاصل از تحلیل رگرسیون ورود نشان داد که کمال گرایی و جوّ اخلاقی توانستند پرخاشگری را پیش بینی کنند. بحث و نتیجه گیری: با توجه به رابطه معنادار بین کمال گرایی، هنجار تیمی و جو اخلاقی با رفتارهای پرخاشگرانه، مربیان ورزشی به عنوان افرادی مؤثر بر تعیین جو اخلاقی تیم و تعیین معیارهای اخلاقی برای تیم، می بایستی استفاده از رفتار های پرخاشگرانه را کاهش داده و هم چنین این نکته را به تمامی بازیکنان نیز گوشزد نمایند و آنان را به دوری از رفتارهای پرخاشگرانه و انجام بازی جوانمردانه تشویق نموده و عواقب انجام پرخاشگری در ورزش و تمرین را به آنان، متذکر شوند.